Bloed, zweet en tranen

Ondanks dit hand-in-hand gaat met bevallingen gaat deze blog daar niet over. Nee, afgelopen zondagmiddag zaten we aan aan tafel en ineens deed Else iets wat ik haar nog nooit heb zien doen.

Ze opent vaak Spotify, maar nog nooit om Nederlandstalige muziek aan te zitten. Waar ik voorheen "klassiekers" aan kon zetten en ik het kwik op de irritatiethermometer van Else kon zien stijgen, was het dit keer een middel om haar home-sickness te behandelen.

De bitterballen en het bier ontbraken, maar het leek bij huize Vooijs op een Jordanees cafe, althans qua muziek. Luidkeels werd er meegezongen en waanden we ons even weer in Amsterdam. De beste manier om ergens te aarden is om soms te omarmen waar je vandaan komt en met een lach je te laten overladen met nostalgie.

Om in stijl te eindigen met de (licht aangepaste) woorden van Huub:

een vrouw weet pas wat ze mist, als het er niet is...